İnsan olarak her zaman etkileşim halindeyiz. İster istemez de her şeye karşı bir tepkimiz olmakta.

Tepki gösterirken abartmamak lazım bir yerde; ne hissediyorsak o kadarını gösterebilme gerekir ki bazen de saklamaya çalışırız hislerimizi. Hiç tepki vermemek de fazla tepki vermekle eş değer olmakta.

Herkes adil olduğunu savunur ama gelin görün ki asıl durum öyle değildir. Yani bir şeye müdahil olurken de tepki verirken de adil olduğumuz söylenemez.

Genelde uçlarda yaşadığımızdan kaynaklanabilir söz konusu durum.

Yani abartmaya gerek var mı bilmiyoruz ama genelde yaptığımız bir şey abartmak.

Duygularımızda bir abartı olmasa da göstermeye gelince abarta abarta yaparız ki inandırıcılığı yüksek olsun.

Fazla tepki verenleri hep oyunculara benzetmişizdir. Ortada bir duygu durumu söz konusu değilken bile oyuncular bunu yaşar ve yaşattırır ya ve hisleri ne kadar izleyiciye geçirirse o derecede iyi oyuncu sayılır.

Fazla tepki verenlerin de oyunculuğu iyi olsa gerek ama biz buna yapmacıklık diyoruz.

Nihayetinde bir tepki veriyorsanız içinizdeki bu tepkiye neden olan duygunun samimi olması gereklidir ve samimiyeti biz her alanda ararız; bulabileceğimiz kesin olmasa dahi.

Duygularını hiç göstermemek ve tepki vermemek de abartıya kaçmakla aynıdır; çünkü bu durumda da bir samimiyetten bahsedemeyiz.

Yine hiç yaşamadığımız bir duygunun sırf ortamda sırıtmamak için tepkisini vermek de yanlış olacaktır. Önemli olan doğru yerde doğru tepkiler vermektir.

En iyisi mi her ne olursa olsun doğru tepki vermeyi bilebilelim. Ne az ne çok her zaman kararında tepkiler olsun.

@paradoks.okur.yazar