Ne kadar çok zaman diyoruz… “Biraz zamana ihtiyacım var.” İle “Zamanla olur.” arasındayız.   İnsanların tutamadıkları tek şey zaman olsa gerek. Zamanı konserve yapıp daha sonra kullanamayız. Kumbaramızda biriktiremeyiz.   Her zaman da yarışırız zamanla bizi geçeceğini ve bizden geçeceğini bile bile.   “Zaman armutları olgunlaştırır.” sözünün bize verdiği yetkiye dayanarak zamanla olgunlaşmayı beklemeyiz. İnsan olgunlaştıran acıları ve tecrübeleridir, biliriz.   Zaman acıtır aslında bizden geçerken, bizle gezerken. O eski hallerimizden eser bulamayız. Silinmiştir izleri yaşananların belki de zamanla.   Zamanın açtığı yaralar kolay da iyileşmez aslında. Kanamaz da belki aslında ama iyileşmez de yaşanır yarayla zamana inat.   Belki de zamana bırakmamalı her şeyi insan. Zaman henüz acıtmamışken bakmalı çaresine her şeyin.   Zaten sonraya bırakılan her şey unutulmaya da mahkumdur. Bugün olmayan şeylerin yarına bırakılınca olacağının garantisini de kimse veremez.   Düş kuracaksak şimdi, düşü gerçekleştireceksek şimdidir zamanı. Zaman pörsütmeden düşleri harekete geçmek gerek.   Zaman bizden çok şey alır ve bazen de bizi bizden alır. Çoğunlukla da aldıklarını geri vermez. O yüzden yakar canımızı da.   Zaman canımızı acıtmadan hayattan alacaklarımızı almamız ve yapmamız gerekenleri de yapmamız gerekli. Yoksa beklemekle geçecek bir ömürden başka bir şey kalmayacak avuçlarımızda.   Zaman bazen sadece acıtır…