Aslında duygularımı, yaşadıklarımı, insanların, doğanın, can dostlarının yaşadıklarını çok yakından takip eden bir insan olduğumu düşünürüm her zaman.   Ama bazen acaba bir yerlerde hata mı yapıyorum diye düşünmekten de kendimi alamıyorum.   Doğa da ve candostlarımız da sorun yok...   Tabii insanlar onların doğal yaşantılarına kötü yönde müdahale etmezse...   Dünyanın merkezine kendini koyan insanoğlunda çok sorun var...   Kendini sorun haline getirdiği gibi, diğer canlıların da yaşam kalitesinin bozulmasına neden oldu insanoğlu...   Maalesef son yıllarda kendini çok bariz belli ediyor artık.   Sabır ve tahammül sınırlarını zorlayan insanoğlu kendini çok yalnız bırakmaya zorladı.   Yaşımızda ilerliyor, geriye gitmiyor ki hatalarımızı telafi edecek zaman bulalım...   Sabır insanoğlunun bence en büyük sınavı.   Tahammül ise bu sınavın sadece bir kısmı.   Bazen yardımcı olmaya çalıştığımız insanlar hani iyi niyeti suistimal eder ya, işte tamda bundan bahsetmek istiyorum.   Bu insanlar hep alma taraftarıdır ve iyi niyetli insanlarda hep verme!   Alan hep alır, veren de hep verir...   Birgün veren az yoruldum biraz bekleyeyim yine yardımcı olurum der...   Ondan kötüsü olmaz, çünkü alan almaya alışmıştır.   Ortayı bulmak civayı elde tutmak kadar zordur...   Yani zamanı gelince alıp, zamanı gelince vereceksin.   İnsanoğlu bu, kavun değil ki, anlaşılsın...   Dostlarım bunları neden yazıyorum biliyor musunuz?   İnsanoğlu artık konuşamıyor.   Konuşunca da işin içinden çıkamıyor.   Bir sürü insan iletişim sıkıntısı çekiyor ve biz bu insanlara bir şeyler anlatmaya çalışıyoruz.   Birşeyleri sevdirmeye çalışıyoruz.   Görmedikleri güzellikleri, değer yargılarını unutturmamaya ve göstermeye çalışıyoruz.   Yapay değil, insani olmanın, yaşamın keyifli olduğunu göstermeye çalışıyoruz...   Ama maalesef olmuyor.   Çabalar bazen havanda su dövme aşamasına gelince, işte o zaman boş bardak birgün dolup taşıyor...   Yapılacak hiç bir şey olmaması üzücü...   Sevgi ve saygılarımla..