Ne kadar kalabalık yaşarsanız yaşayın acılarınız hep müstakil olacaktır. Kimse kimsenin acısını kişinin kendisi kadar hissetmez de taşıyamaz da.   “Yanındayım.” derler de nereye kadar yanınızda olacaklarını söylemezler. Hiç kimse zaten sonsuza kadar da kalmaz yanınızda.   Bir yanınız eksik kalmış olabilir belki ama birinin yarım bıraktığını diğeri tamamlayamaz nedense.   Arkanıza baktığınızda kaç kişi sayabildiniz ki dünden bugüne gelen? Kaçının yanında durabildiniz ki yarınlar için?   Her hikâyede mutlaka bir giden vardır, bir de kalan. Tarafınızı seçmediyseniz çoktan kalanlar gurubuna düşmüşsünüz demektir.   Bu hikâye sizinse aslından bir yerde de hükmünüz olmalı ama belki de sizin tercihinizdir müstakil yalnızlık.   Sadece ne hissediyorsanız gerçektir ne düşünüyorsanız sizindir. Gerisi bahane ve yalan olur.   Bütün yıldızları da elde edemezsiniz. Tek bir tane seçme hakkınız olur bazen.   Aklında ve yüreğinde taşımakla da olmaz başkalarını. Yorar bir gün yükünüzün ağırlığı.   Kararlarınızı bile tek başınıza alırsınız. Kimden akıl alırsanız alın en son karar hep sizinkidir.   O yüzden de ne karar verirseniz verin yine hep yalnızlıklarda bulursunuz kendinizi. Çünkü her düşüncenin ve kararın sonucuna kendiniz katlanırsınız.   Kimseden de bir şey beklemezsiniz, beklemenin kırdığını çok iyi bilirsiniz.   Gönlünüzün kıyılarının fısıltısını duyarsınız da bir yerlerden; “Yalnız geldik, yalnız gidiyoruz.” diye hep susarsınız.   Paylaşılmaz yalnızlık dediğin de ekmek değil ki kenarından bölünsün.   Bir siz kalırsınız bir de içinizde müstakil bir yalnızlık.