Hüzünle dolu duygularımla yazmanın ne demek olduğunu biliyorum. Sanki gözyaşlarım hiç durmayacak gibi. Yalnızlık bir yana hüzün bir yana. Derdimizi anlatamamanın çaresizliğini de yaşıyorum. Çünkü büyük kayıplar yaşandı ülkemizde çok büyük bir felaket yaşandı yüzyılın belki de en büyük depremi. İnsan kaybı tüm Güney Doğu ve Doğu Anadolu Bölgelerinin Şehirlerini tek tek ele alıp yazmaya anlatmaya şu an gücüm var mı bilemiyorum. Yalnızca bildiğim 6 Şubat 2023 Yılı deprem felaketinin üzerinden bir yıl geçtiği halde; insanların mağdur yorgun ve çok zor zamanlardan geçiyor olmaları. Bizler hiç unutmadık gözyaşlarımız aylarca dinmedi bu felaketin bu acımasız haksızlıkların karşısında. Haksızlık diyorum çünkü üç gün boyunca yardımlar gitmedi ya da yolların kar kış olmasından ötürü yeterince yardımların ulaşılmamasından yaşanan krizin insan hayatına mal olmasının açıklamasıdır. Bizler uzaklardan her birimiz vatandaşlık görevimiz doğrultusunda ne denli yardım yapabilirsek bugün bile iç huzurumuz biraz olsun insan olmanın manevi rahatlığına erişecektir. Ne oldu dersek gelişmeleri takip ettik elbette bir gazeteci olarak o bölgelerde bulunmak, yaralara biraz olsun merhem olmak isterdim. Ağır kış şartları birçok nedenler istediğim halde gitmeme engel oldu; buda beni derinden yaraladı. Yalnız özellikle Hatay Antakya'yı Malatya'yı İskenderun'u Adıyaman’ı ve Kahramanmaraş'ı an be an günlerce aylarca takip ettim: elbette diğer depreme maruz kalmış acılar yaşanmış diğer şehirleri de. Yazmak anlatmak dile getirmek bizim memlekette yetmiyor  ya da önemsenmiyor. Çünkü bunca yazılı görsel basında dile getirilen anlatılan videolarda bile uzun süre gündemi oluşturan acı dolu sahnelerin insan beynine kazınmaması  mümkün değildi. Demek ki istenmeyen huzur bozan olaylar kayıpların sonucunda yaşanan acılar; acıların en büyüğü yakın zaman da henüz bir yıl olmuş deprem felaketinin üstünden geçeli unutulmaya çalışılmış ya da yadsıyarak yok sayılmış. Sözler tümceler yetersiz kalıyor bunca acıyı anlatmaya. Haksızlıkları bir bir anlatmak sayfalara sığmaz öykü olur: bir gün yazmayı yeğlerim. Yalnızca birkaç satırda olsa anma hatırlanma olsun diye hüzünlerin gözyaşlarının dinmediği bugünlerde bile özlemin hasretin yanı sıra terk edilmişliğin yalnızlığın derin acısını yüreklerinde hisseden canlara tüm yakınlarımıza kalpten sevgilerimizi dualarımızı iletiyoruz benimle aynı duyguları paylaşan duyarlı can ailemiz meslektaşlarımız hüzünleriyle gözyaşlarıyla hiç dinmedi; selamları yardımları sevgiyle gönüldendi. Acılarını dünya paylaştı, dünyanın her yerinden her memleketinden yardımlar geldi. İnsanlık yanı başımızda dedik güven duyduk minnet duygularımızla acılarımız biraz olsun hafifledi. Bu nedenle isyanımız başka başka ülkelerden yardım emek güç gelirken; yalnızlık yoksulluk çaresizlik yoksunluk hisleriyle başa çıkmanın en büyük göstergesi, yalnız kalmış felaketin acısını yaşamış bulutlarla kararmış şehirlerimizin bir an önce aydınlık şehirlere dönüşmesiyle mümkün olacaktır.