Ağırdır bazı yükler. Elini kolunu nereye koyacağını bilmezsin, kalbin dolar ama yükünü nereye atacağını bilmezsin içindekileri. Taşıması zordur bazı yükleri.   Bazı şeyleri taşıması sadece ağır gelmez aynı zamanda ağrıtır da kalbini. İhanetler görmüşsündür, savaşlar vermişsindir, illet olmuştur ama çaresizlik gibi zor gelmemiştir hiçbirisi.   Evet, çaresizlik görüp görülebileceklerinin en zorudur. Nereye gideceğini bilemez yolunu şaşırırsın. Gidecek bir yerin sığınacak bir limanının olmamasıdır bir yandan da.   Çare bulamadığın şeyler için sadece sabır dilenirsin. Kaybettiğine çare yoktur mesela, bilirsin. Geri dönmeyecek, yerine konulamayacak her şey için çaresiz hissedersin kendini işte…   Artık söyleyecek bir söz de kalmamıştır üstelik…   Geriye sadece yarım kalan hayaller, bitirilememiş sözler, henüz söylenememiş gerçekler ve ince bir sızı kalır.   Biriktirdiğiniz güzel anılarla birlikte katlanır içinizdeki her ezilmişlik duygusu. Çaresizlik iliklerinize kadar işler her aklınıza gelişinde.   Viraneye döner her çaresizliğinizde aklınız ve aklınızın kuytularında tek bir şey vardır artık; elinizden hiç  bir şey gelmemesi...   Nereye sığınır, nereye gidilir ki bu kadar yoksunlukla; bilemezsiniz. Amaçsız bir yok oluştur sizinki de artık.   Dünyadaki her şeyin önemini yitirmesi en kıymetlinizin yok oluşuyla başlamıştır işte.   Nasıl devam edeceğinizi bilmeden, nerede kaldığınızı unutarak ve içiniz çekilerek bir kabulleniş başlar.   Aslında her çaresizlik bir kabulleniştir lügatınızda yer edinmiş. Dilinizin dönmediği, söylenecek bir şeyin kalmadığı, biçare olduğunuz her an bir sondur sizin için.   Hayat yeniden başlar mı? Filizlenir mi umutlar?  Çaresizlik hissi geçer mi? Yeni bir yol çıkar mı?   Ağırdır ve de yaşanılan çaresizlikten sonra, yeniden başlama hevesi…